می شود "اشک" را لبخند زد..

می شود همچون نسیم سبزه زار،
شبنمی پژمرده را سر زنده کرد..

اوج یخبندان سرد روزگار، با دلی گرم و امیدی استوار
می شود خورشید را تابنده کرد..

با تبسم هایی از جنس بلور،
می شود مرگ را پژمرده کرد..

گاه گاهی می شود صبر را بیدار کرد،
خستگی را از دل شب پاک کرد..

می شود راه را با اندکی رنگ سفید،
انتهای کوچه های شادمانی ساده کرد..

زیر باران می شود عمق وجود عشق را،
با وصالی پاک و ساده "تر" نمود..

گاه اندوهی تیره را، لابه لای التهاب ذهن شب
می شود با خطی از نور امید، صادقانه محو کرد..

می شود مست بود و با خط خوانای وجود
بر دل تابناک آینه، سادگی را حک نمود..

کاش می شد...
کاش می شد، تا رسیدن بر سر بالین عشق،
تلخی دنیای پر فریب را ، لابه لای شهد کودکی ها جا گذاشت.

کاش می شد..

اشک را لبخند زد.